Αληθινά Χριστουγεννιάτικα παραμύθια

Κοριτσάκια χωρίς βρακί και σπίρτα, ελαφάκια με φώτα ομίχλης, πεθαμένα Χριστούγεννα, χοντροί καλικάντζαροι. Τα παραμύθια των Χριστουγέννων όπως κανείς δεν τόλμησε να μας τα διηγηθεί.

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα

Δεν ξέρω τι περιμένατε να διαβάσετε εδώ αλλά μεγάλα παιδιά είμαστε, εξηγημένοι λοιπόν: δεν υπάρχουν κοριτσάκια με σπίρτα σήμερα. Εκτός από μερικά σιτεμένα που ζουν σε σκοτεινά μακρόστενα μαγαζιά που μυρίζουν μάρλμπορο και φτηνή κολώνια ανάκατη με βαρβατίλα, φοράνε ελαστικά καλσόν και κρατάνε στο χέρι τους πλαστικό διαφημιστικό αναπτήρα, πάντα πρόθυμα να πουλήσουν τη φωτιά τους σε όποιο μεγάλο παιδί μπορεί να την πληρώσει, την ώρα που τα άλλα αποτριχωμένα κορίτσια ντυμένα μόνο με το σκουφί του Αη-Βασίλη αγκαλιάζουν παιχνιδιάρικα τη μπάρα και στριφογυρίζουν πάνω της περιμένοντας κι αυτά τη σειρά τους για ένα χούφτωμα όσο ο νυσταγμένος dj παίζει -λόγω ημέρας- σιγουράντζες σαν το «Feliz Navidad» και το …

…και το;

και το «Last Christmas», θα υπέθετε ο ανέμπνευστος αναγνώστης…

Ε όχι! Δεν είμαστε δα τόσο προβλέψιμοι στο MEN 24

H κορύφωση για όλους έρχεται τη στιγμή που η Μπέσυ Αργυράκη τραγουδά τον «Μικρό Τυμπανιστή» , οπότε μες στη φάτνη τα ζώα ξυπνούν ( πόσο υπαινικτικά το έθεσα ο καλλιτέχνης !) και γίνεται το «έλα να πάμε να δεις». Μετά ούτε βρακί, ούτε κολυμπηθρόξυλο βρίσκεις στο πάτωμα, όχι σπίρτο. Για κοριτσάκι ας μη γίνεται καν κουβέντα, έχουν και τα παραμύθια και οι μπάρες τα όριά τους.

Ρούντολφ το ελαφάκι

Αν εσείς βρείτε ελαφάκι με μύτη φωτεινή που οι φίλοι του -υποθέτω άλλα ελαφάκια ειδάλλως η ιστορία αποκτά δραματική υπόσταση- το φωνάζουν «λαμπιόνι» και το βάζουν πρώτη μούρη στο έλκηθρο γιατί «έχει μέσα του το φως» , να μου το πείτε και μένα. Είπαμε να μαλακώνει η ψυχή μας χρονιάρες μέρες, είπαμε να μας κυριεύει η καλοσύνη, είπαμε να τα καταπίνουμε όλα μα αυτό δεν κατεβαίνει ούτε με ασανσέρ. Να μας πουν δηλαδή ότι πετάει κιόλας και ότι θα εμφανιστεί νυχτιάτικα σαν μπάστακας στο σπίτι μας μαζί με έναν παχύσαρκο αξύριστο κωλόγερο ντυμένο Lacta φωνάζοντας «Χαρούμενη Χρυσή Πρωτοχρονιά», να χεστούμε πάνω μας απ΄ την τρομάρα.

Α Christmas Carol

Ανοήτως και ανεμπνεύστως μεταφρασμένο ως «Το πνεύμα των Χριστουγέννων». Ένας τσιφούτης, ξινός, ανάποδος, με μια λέξη κακός άνθρωπος ονόματι Εμπενίζερ Σκρουτζ (ο Ντίκενς γεννήθηκε πριν τον Disney αγράμματοι) δεν μπορεί να κλείσει μάτι γιατί κάθε νύχτα του ‘ρχονται επίσκεψη για μπιρίμπα ο πεθαμένος του συνέταιρος παρέα με φαντάσματα από περασμένα Χριστούγεννα της ζωής του. Επειδή όμως είναι πολύ στριμμένο άντερο, τον επισκέπτονται και μελλοντικά Χριστούγεννα μέχρι που λέει «παραδίνομαι κουφάλες, θέλω να κοιμηθώ, τζάμπα το αγόρασα το μέντιαστρομ;» και μετανιώνει σαν το βρεμένο σκυλί (οι γάτες παραμένουν δια βίου αμετανόητες) και γίνεται γλυκός και άγιος άνθρωπος και μετά ξεσκίζεται στο ροχαλητό. Εγγλέζικη σάχλα, εντελώς δηθενιά. Αν στο ρόλο του Εμπενίζερ ήταν ο Πάγκαλος, ούτε πλευρό θα άλλαζε απ’ τα Χριστούγεννα ως το Πάσχα και θα πέφταν οι σοβάδες απ΄το ροχαλητό. Αυτόν ακόμη και οι τύψεις του δεν τον αντέχουν.

Η κοκκινοσκουφίτσα

Είναι ακριβώς η ίδια ιστορία με την κλασσική Κοκκινοσκουφίτσα με τη διαφορά ότι διαδραματίζεται την παραμονή της Πρωτοχρονιάς γι αυτό και την προσφέρουμε ένθετο με το σημερινό αρθράκι. Δεν είναι θλιβερή και τρομακτική ιστορία γιατί οι λύκοι έχουν ημιαργία οπότε χωρίς κακό δεν μπορεί να υπάρξει παραμύθι (εδώ που τα λέμε και η γιαγιά -που διαβάζει μανιωδώς Χριστίνα-Πατρίσια Φωκιανού - λείπει εκδρομή με το ΚΑ.ΠΗ. στο Bansko γιατί το πήρε απόφαση πως ούτε οι λύκοι καταδέχονται να τη φάνε με τέτοια σύνταξη, άσε που δεν είναι να πέσεις στα χέρια δεκαπεντάχρονης σήμερα χωρίς να παγώσει το αίμα σου από τις απαιτήσεις της).

Οι 300 καλικάντζαροι

Οι καλικάντζαροι είναι μια παλιά χριστουγεννιάτικη παράδοση στην πατρίδα μας. Εμφανίζονται κάθε 4 χρόνια στις πόλεις και τα χωριά, τον υπόλοιπο καιρό είναι εξαφανισμένοι στο εντευκτήριό τους και τους βρίσκεις μόνο σε εστιατόρια και στην τηλεόραση. Επειδή λοιπόν κανείς δεν τους βλέπει από κοντά μερικοί λένε ότι είναι πνεύματα, άλλα καλά (τα ροζ και τα κόκκινα) και άλλα κακά (τα πράσινα και τα μπλε). Ειδικά για τα τελευταία, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι παράξενα όντα, μαλλιαρά και με γαμψά νύχια και ότι τρυπώνουν στα ξένα σπίτια από τις καμινάδες. Τις νύχτες (τις μέρες είπαμε τρέχουν στο GB Corner και στο Mega) πηγαίνουν και κλέβουν τα φαγητά αλλά ορέγονται τους μισθούς και τα επιδόματα και τις συντάξεις γιατί τους αρέσουν πιο πολύ. Όταν τελειώσουν το φαγητό μας, αρχίζουν να ρεύονται στα μούτρα μας. Αυτά.

πηγη:www.men24.gr