Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Στον απόηχο της 11ης Σεπτεμβρίου...

ΤO BHMA - The New York Times

Οι ιστορικοί θα καταγράψουν τα γεγονότα εκείνου του πρωινού του Σεπτεμβρίου πριν από 10 χρόνια ως την πιο καταστροφική πράξη τρομοκρατίας που διαπράχθηκε μέχρι τότε. Αλλά υποπτεύομαι ότι θα κρίνουν επίσης την τελευταία δεκαετία της Αμερικής ως μία από τις χειρότερες υπερβολικές αντιδράσεις στην ιστορία.

Φυσικά, η υπερβολική αντίδραση είναι αυτό που ελπίζουν να προκαλέσουν οι τρομοκράτες. Από αυτή την άποψη, η 11η Σεπτεμβρίου ήταν μία από τις πιο επιτυχημένες τρομοκρατικές επιθέσεις. Εσυρε τις Ηνωμένες Πολιτείες σε δύο πολέμους που δεν έχουν τελειώσει ακόμη, κόστισε στα ταμεία μας ένα τρισεκατομμύριο δολάρια και έβλαψε την ισχύ και το κύρος της Αμερικής. Αυτοί οι πόλεμοι έχουν ενισχύσει τους εχθρούς μας, έχουν κάνει κακό στις φιλίες μας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι έχουν δημιουργήσει περισσότερους τρομοκράτες από όσους έχουν σκοτώσει.

Οπως και άλλα θύματα τρομοκρατίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες πίστεψαν ότι κατά κάποιον τρόπο η απάντηση βρισκόταν στην ωμή βία. Αλλά οι ιδέες σπάνια ηττώνται από τη βία και ο ισλαμισμός είναι μία ιδέα. Το αποτέλεσμα ήταν η στρατιωτικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Ο σύντομος πόλεμος για την ανατροπή των Ταλιμπάν και την απομάκρυνση του Οσάμα μπιν Λάντεν από το Αφγανιστάν εκτελέστηκε άψογα, με τη χρήση της πολεμικής αεροπορίας, των αφγανών συμμάχων της Βόρειας Συμμαχίας, και λίγων πρακτόρων της CIA που πέτυχαν συγκεκριμένους στόχους. Στο ζήτημα της σύλληψης του μπιν Λάντεν και του υπ' αριθμόν 2 της αλ-Κάιντα, του Αϊμάν αλ-Ζαουάχρι, αποτύχαμε θεαματικά όταν μας ξέφυγαν από την Τόρα Μπόρα όπου τους είχαμε στριμώξει.

Σήμερα ο πόλεμος στο Αφγανιστάν έχει εξελιχθεί σε πόλεμο εναντίον των Παστούν - που είναι ίσως οι πιο πολεμοχαρείς άνθρωποι στη γη, και τους οποίους δύο μεγάλες αυτοκρατορίες, οι Ρώσοι και οι Βρετανοί, απέτυχαν να υποτάξουν πριν από εμάς. Κανείς δεν θα μπορούσε να βρει χειρότερο μέρος για να πολεμήσει, ή πιο απίθανο λαό για να του επιβάλει τη θέλησή του. Οι φυλές των Παστούν κινητοποιούνται στην έκκληση για τζιχάντ εδώ και αιώνες, και οι ικανότητές τους στον πόλεμο εναντίον των ξένων είναι πέραν πάσης συγκρίσεως.

Πράγματι οι φυλές των Παστούν είναι παραδοσιακώς πρόθυμες να αλλάξουν συμμαχίες όταν τα κίνητρα είναι επαρκώς ελκυστικά, έτσι η ιδέα να πάρουμε με το μέρος μας κάποιες ομάδες που πολεμούν τώρα εναντίον μας δεν ήταν εντελώς ανεφάρμοστη. Αλλά προς το παρόν δεν έφερε αποτελέσματα, και ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους έπεσε στην παγίδα στην οποία έχουν πέσει τόσο πολλοί στρατηγοί πριν από αυτόν: πίστεψε ότι αυτό που έμαθε σε έναν πόλεμο, στον πόλεμο του Ιράκ, θα μπορούσε να ισχύσει και στον επόμενο, στο Αφγανιστάν.

Οσο για το Ιράκ, αν ποτέ υπήρξε ένας πόλεμος των διανοουμένων, ήταν αυτός. Νεοσυντηρητικοί θεωρητικοί, που δεν είχαν ιδέα για το Ιράκ, πίστεψαν ότι η δύναμη της δημοκρατίας θα μπορούσε να αλλάξει τη Μέση Ανατολή - δηλαδή θα μπορούσε να κάνει τους άραβες να μοιάζουν περισσότερο με τους Αμερικανούς. Αλλά αυτό που συνέβη ήταν ότι το Ιράκ άρχισε να μοιάζει περισσότερο με την Μέση Ανατολή, και αν και η βία έχει μετριαστεί, η ζωή στη χώρα δεν έχει καμμία σχέση με το φυσιολογικό. Κανένα από τα βασικά ζητήματα, όπως η ισορροπία της εξουσίας ανάμεσα στους σουνίτες και τους σιίτες και οι σχέσεις του Κουρδιστάν με την υπόλοιπη χώρα, δεν έχει ακόμη επιλυθεί.

Στην εποχή των Μπους-Τσένι ζήσαμε μια φοβερή περιστολή των πολιτικών ελευθεριών στο όνομα του αγώνα κατά της τρομοκρατίας, και ο κατήφορος μέχρι τα βασανιστήρια έδειξε πόσο εύκολα μπορεί ο φόβος να οδηγήσει ακόμη και μια σύγχρονη δημοκρατία στη σκοτεινή πλευρά.

H θλιβερή και αντιπαραγωγική άνοδος του αντι-μουσουλμανικού αισθήματος τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 δείχνει ότι ο Οσάμα μπιν Λάντεν δεν απέτυχε εντελώς να δημιουργήσει ένα μεγάλο ρήγμα ανάμεσα στον μουσουλμανικό κόσμο και τη Δύση.


Πηγή: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=417636