ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ(ΜΕΡΟΣ Β')

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΗΡΑΚΛΕΙΔΩΝ(610-641)


Τα σημαντικότερα γεγονότα επί της Δυναστείας αυτής ήταν:

* 615 Άλωση της Ιερουσαλήμ από τους Πέρσες. Οι Πέρσες μεταφέρουν τον Τίμιο Σταυρό στην Κτησιφώντα.
* 617 Οι Πέρσες κατακτούν την Αίγυπτο.
* 624 Απώλεια των Ισπανικών κτήσεων που κατέλαβαν οι Βησιγότθοι
* 626 Άβαροι και Πέρσες προσβάλουν την Κωνσταντινούπολη - Ακάθιστος Ύμνος.
* 627 Νικηφόρα μάχη στη Νινευή.
* 629 Επαναφορά του Τιμίου Σταυρού και Ύψωση αυτού εις Ιερουσαλήμ, Συνθήκη ειρήνης με Πέρσες, Κροάτες και Σέρβοι εγκαθίστανται στο Ιλλυρικό.
* 634 Οι Άραβες εισβάλλουν στη Συρία.
* 635 Πτώση της Δαμασκού.
* 636 Ατυχή μάχη παρά τον ποταμό Ιερομίακα.
* 637 Παράδοση της Ιερουσαλήμ στον Ομάρ.
* 638 Ο Ηράκλειος δημοσιεύει την έκθεση περί των Μονοθελητών.
* 639 Οι Άραβες κύριοι της Μεσοποταμίας.
* 640-642 Οι Άραβες ολοκληρώνουν την κατάκτηση της Αιγύπτου.
* 647 Οι Άραβες καταλαμβάνουν την Βόρεια Αφρική.
* 648 Ο Κώνστας Β' δημοσιεύει τον Τύπον.
* 649 Η Κύπρος καταλαμβάνεται από τους Άραβες.
* 654 Η Ρόδος καταλαμβάνεται από τους Άραβες.
* 655 Ο Βυζαντινός στόλος καταστρέφεται παρά την Λυκία. Δημιουργούνται τα Ασιατικά Θέματα.
* 664 Οι Άραβες καταλαμβάνουν την Σμύρνη.
* 668 Οι Άραβες καταλαμβάνουν την Χαλκηδόνα, Ο Κώνστας Β' δολοφονείται στις Συρακούσες όπου είχε μεταβεί.
* 673-678 Μεγάλη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Άραβες.
* 679 Οι Βούλγαροι εγκαθίστανται νότια του Δούναβη.
* 685-717 Τριακονταετής περίοδος αναρχίας.
* 692 Ήττα Αράβων στη Σεβαστούπολη της Κιλικίας.
* 697-698 Άλωση της Καρχηδόνας υπό των Αράβων. Απώλεια της Αφρικής.
* 708 Ανεπιτυχής εκστρατεία κατά των Βουλγάρων.
* 710 Επανάσταση της Ιταλίας.

Την Δυναστεία των Ηράκλειων διαδέχθηκε η Δυναστεία Ισαύρων (717-820).
Σημαντικότερα γεγονότα

* 717. Αυτοκράτορας του Βυζαντίου ανακηρύσσεται ο Λέων Γ' (ο Ίσαυρος). Ιδρυτής και γενάρχης της δυναστείας των Ισαύρων.
* 726. Ο Λέων Γ' εκδίδει διάταγμα κατά της εικονολατρείας.
* 727. Επανάσταση και ήττα των "Ελλαδικών".
* 740. Μάχη του Ακροηνού. Δημοσιεύεται η "Εκλογή των Νόμων".
* 741. Ο Κωνσταντίνος Ε' (ο Κοπρώνυμος) διαδέχεται τον Λέοντα Γ'.
* 751. Οι Λογγοβάρδοι καταλαμβάνουν τη Ραβέννα.
* 752. Επιτυχίες των Βυζαντινών κατά των Αράβων.
* 753. Εικονομαχική σύνοδος στην Ιέρεια.
* 754. Ο βασιλιάς των Φράγκων Πιπίνος ο Βραχύς παραδίδει τμήματα της πρώην Βυζαντινής Ιταλίας στον Πάπα, θέτοντας έτσι της βάσεις για τη δημιουργία του παπικού κράτους.
* 755. Επιτυχής πόλεμος των Βυζαντινών κατά των Βουλγάρων.
* 762. Ήττα των Βουλγάρων στην Αγχίαλο.
* 765. Εξαπολύεται διωγμός κατά των εικονολατρών. Για να μη καταστραφούν σπάνιες ιερές εικόνες, εικονόφιλοι τις θάβουν, κυρίως σε ελληνικά εδάφη.
* 787. Στη Νίκαια συνέρχεται η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος.
* 797. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΣΤ' ανατρέπεται από την Ειρήνη και τυφλώνεται.
* 800. Ο Κάρολος ο Μέγας στέφεται στη Ρώμη Αυτοκράτορας του Δυτικού Ρωμαϊκού κράτους.

Τη δυναστεία των Ισαύρων διαδέχτηκε ο Μιχαήλ Ραγκαβές.
* 826 Οι Άραβες κατακτούν την Κρήτη.
* 827 Οι Άραβες στη Σικελία.
* 832 Διάταγμα του Θεοφίλου κατά των Εικονολατρών.
* 838 Άλωση Αμορίου από τους Άραβες.
* 842 Άλωση της Μεσσήνης από τους Άραβες - Αναστήλωση των εικόνων - Κυριακή της Ορθοδοξίας.
* 857 Ο Φώτιος ανεβαίνει στον Πατριαρχικό Θρόνο.
* 863 Αποστολή Κυρίλλου και Μεθοδίου στους Μοραβούς.
* 864 Εμφανίζονται οι Ρως.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΔΥΑΝΑΣΤΕΙΑ(867-1057)

* 867 Ο Βασίλειος Α' ο Μακεδών ανακηρύσσεται αυτοκράτορας του Βυζαντίου.
* 876 Άλωση της Βάρεως (Μπάρι) από τους Βυζαντινούς.
* 878 Άλωση των Συρακουσών από τους Άραβες.
* 887-893 Δημοσίευση των Βασιλικών.
* 893 Διάρρηξη σχέσεων μεταξύ Λέοντα ΣΤ' και Τσάρος Συμεών Α' των Βουλγάρων.
* 902 Άλωση της Ταορμίνα από τους Άραβες - Απώλεια Σικελίας.
* 904 Άλωση της Θεσαλονίκης από τους Άραβες.
* 916 Μεγάλη ήττα των Βυζαντινών από τους Βουλγάρους του Συμεών, παρά την Αγχίαλο (Πομόριε).
* 915 Μάχη του Garigliano.
* 919 Σφετερισμός του Ρωμανού Α' Λεκαπηνού.
* 924 Ο Τσάρος Συμεών των Βουλγάρων έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης.
* 927 Θάνατος του Τσάρου Συμεών και ειρήνη με το Βυζάντιο -Αναγνώριση του Βουλγαρικού Πατριαρχείου.
* 928 Μεγάλος λιμός. Οι μεγάλοι γαιοκτήμονες (δυνατοί) εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για να αποκτήσουν τη γη των μικρών ιδιοκτητών. Μέτρα του Ρωμανού Λεκαπηνού για να το αποτρέψει.
* 942 Μεγάλη επιτυχής επιδρομή του στρατηγού Ιωάννη Κουρκούα στις κατεχόμενες από τους Άραβες Αρμενία και Μεσοποταμία.
* 944 Επιτυχής πολιορκία της Έδεσσας.
* 949 Αποτυχημένη απόπειρα ανακατάληψης της Κρήτης από τους Σαρακηνούς Άραβες.
* 961 Ανάκτηση της Κρήτης από τον Νικηφόρο Φωκά, επικεφαλής στόλου από 307 πολεμικά πλοία και εκατοντάδες άλλα μικρότερα - Μεγάλη ήττα του σκληροτράχηλου Άραβα στρατηγού Sayf al-Dawla, στα βουνά του Ταύρου, κατά την επιστροφή του από επιδρομή στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας.
* 963 Αυτοκράτορας Βυζαντίου ο Νικηφόρος Β' Φωκάς.
* 965 Κατάκτηση της Κιλικίας.
* 967 Αναθερμαίνεται ο Βουλγαρικός πόλεμος.
* 968 Οι Ρως στη Βουλγαρία. - Άλωση της Αντιόχειας.
* 969 Δολοφονία Νικηφόρου Β' Φωκά. Αυτοκράτορας ο Ιωάννης Α' Τσιμισκής.
* 971 Στάση του Βάρδα Φωκά, οποία καταστέλλεται από τον Βάρδα Σκληρό.
* 975 Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Α' εκστρατεύει στη Συρία
* 976 Ανάρρηση του Βασιλείου Β' στο θρόνο - Επανάσταση του Βάρδα Σκληρού στη Μικρά Ασία.
* 978-979 Η αυτοκρατορία στέλνει τον πρώην εξόριστο Βάρδα Φωκά εναντίον του Βάρδα Σκληρού. Ο Σκληρός ηττάται και καταφεύγει στους Άραβες.
* 977-986 Ο Τσάρος Σαμουήλ της Βουλγαρίας καταλαμβάνει τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία και εισχωρεί στην Πελοπόννησο.
* 986 Υπό την ηγεσία του άπειρου Βασιλείου Β', οι Βυζαντινοί ηττώνται από τους Βουλγάρους, στα στενά της Πύλης Τραϊανού. Με αφορμή την ήττα του αυτοκράτορα, ο Βάρδας Σκληρός ξαναρχίζει ανταρσία.
* 987 Ο Βασίλειος στέλνει ξανά τον Βάρδα Φωκά εναντίον του Βάρδα Σκληρού, όμως οι δύο Βάρδες συμμαχούν μεταξύ τους.
* 989 Συμμαχία με τους Ρως και έναρξη του εκχριστιανισμού των - Με τη βοήθεια των Ρως, ο Βασίλειος καταπνίγει, τελικά, την ανταρσία.
* 995 Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β' ο Βουλγαροκτόνος εκστρατεύει στη Συρία.
* 996 Ήττα των Βουλγάρων παρά τον Σπερχειό ποταμό.
* 998 Οι Φατιμίδες της Αιγύπτου ανακαταλαμβάνουν βυζαντινές θέσεις στη Συρία.
* 999 Μεγάλη εκστρατεία του Βασιλείου στη Συρία. Οι Φατιμίδες αναγκάζονται να συνθηκολογήσουν.
* 1000-1004 Συντονισμένη επιτυχής επίθεση εναντίων των Βουλγάρων.
* 1014 Οι Βούλγαροι ηττώνται αποφασιστικά στη μάχη στο Κλειδί. Ο Τσάρος Σαμουήλ πεθαίνει λίγο αργότερα.
* 1018 Πλήρης καθυπόταξη της Βουλγαρίας - Επανάσταση στη Νότια Ιταλία.
* 1021-1022 Προσάρτηση της Αρμενίας.
* 1022 Ο στρατηγός Νικηφόρος Ξιφίας επαναστατεί, μαζί με τον Νικηφόρο Φωκά, γίο του Βάρδα Φωκά. Η επανάσταση καταστέλλεται.
* 1031 Απώλεια της Έδεσσας (Ούρφα) και ανακατάληψή της από τους Βυζαντινούς υπό το στρατηγό Γεώργιο Μανιάκη.
* 1038 Επιτυχίες του Γεωργίου Μανιάκη στη Σικελία.
* 1040 Ανταρσία της Βουλγαρίας.
* 1042 Στάση στην Κωνσταντινούπολη - Πτώση του Μιχαήλ Ε' και τύφλωσή του - Συναυτοκράτειρες η Θεοδώρα και η Ζωή.
* 1054 Ο Πατριάρχης Μιχαήλ Α΄ Κηρουλάριος διαρρηγνύει οριστικά τις σχέσεις με τον Πάπα της Ρώμης.


Τη Μακεδονική Δυναστεία διαδέχθηκε η Δυναστεία Δουκών και των Κομνηνων.
* 1057 Στάση του Ισαάκιου Α' Κομνηνού.
* 1064 Άλωση του Άνι από Τούρκους Σελτζούκους.
* 1071 Άλωση της Βάρεως από τους Νορμανδούς. Απώλεια της Ιταλίας.
* 1071 Μάχη του Ματζικερτίου.
* 1078 Στάση του Βρυέννιου και του Βοτανειάτη.
* 1078 Οι Τούρκοι στη Νίκαια της Βιθυνίας.
* 1081 Αυτοκράτορας Αλέξιος Α' ο Κομνηνός.
* 1082 Συνθήκη με την Βενετία.
* 1091 Ήττα των Πετσενέγκων στο Λεβούνιο της Θράκης.
* 1096 Οι Σταυροφόροι στη Κωνσταντινούπολη. Α' Σταυροφορία
* 1097 Άλωση της Νίκαιας από τους Σταυροφόρους.
* 1107-1108 Πόλεμος κατά του εγκατασταθέντος στην Αντιόχεια Βοϊμούνδο.
* 1116 Μάχη στο Φιλομήλιο.
* 1118 Αυτοκράτορας Ιωάννης Β' Κομνηνός.
* 1122 Ήττα των Πετσενέγκων.
* 1122-1126 Πόλεμος με την Βενετία.
* 1124-1126 Επέμβαση στην Ουγγαρία.
* 1137-1138 Ο Ιωάννης Β' Κομνηνός εκστρατεύει στη Κιλικία και Συρία.
* 1147 Β' Σταυροφορία.
* 1147-1149 Πόλεμος με τον Ρογήρο Β' Βασιλιά της Σικελίας
* 1151 Οι Βυζαντινοί στην Αγκώνα.
* 1152-1154 Πόλεμος κατά της Ουγγαρίας.
* 1158 Ο Μανουήλ Α' Κομνηνός εκστρατεύει στη Συρία.
* 1168 Προσάρτηση της Δαλματίας.
* 1171 Διακοπή σχέσεων με την Βενετία.
* 1176 Μάχη στο Μυριοκέφαλο.
* 1182 Στάση του Ανδρόνικου Κομνηνού.
* 1185 Άλωση Θεσσαλονίκης από τους Νορμανδούς.
* 1185 Ίδρυση του Βλαχοβουλγαρικού κράτους.

Η δυναστεία των Αγγέλων (1185-1204)



Ο οίκος Αγγέλων ήταν βυζαντινή αριστοκρατική οικογένεια από τη Φιλαδέλφεια της Μικράς Ασίας που ήλθε στο προσκήνιο χάρη στον Κωνσταντίνο Άγγελο ο οποίος παντρεύτηκε την κόρη του Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Αλεξίου Α' Θεοδώρα. Τον 12ο αιώνα, αρκετά μέλη του Οίκου διακρίθηκαν ως στρατιωτικοί διοικητές. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1185, ένα μέλος τους, ο Ισαάκιος Άγγελος, έγινε Αυτοκράτορας του Βυζαντίου με το όνομα Ισαάκιος Β΄, ιδρύοντας την τελευταία δυναστεία μέχρι την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204. Με την κατάκτηση του ελλαδικού χώρου από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο Οίκος δεν έπαψε να επηρεάζει τον βαλκανικό και διεθνή χώρο. Συνέχεια του Οίκου υπήρξε ο Οίκος Μπούα, μέσω γάμου της Πριγκίπισσας Ευδοκίας, κόρης του Αλεξίου του Γ', με τον Ηγεμόνα του Ναυπλίου Λέοντα Σγουρό, ο οποίος αποτελεί των αρχηγέτη του Οίκου των Μπούα. Ανέπτυξε λαμπρή στρατιωτική δράση στη φεουδαρχική Ευρώπη. Διέπρεψαν επίσης και ως Αξιωματούχοι της Πατριαρχικής αυλής του Φαναρίου.

Η δυναστεία των Λασκάρεων(1204-1258)

Η πτώση της Κωνσταντινούπολης στους Σταυροφόρους, τον Απρίλιο του 1204, υπήρξε το καταλυτικότερο σημείο στην εξέλιξη του Μεσαιωνικού Ελληνισμού[1]. Η Άλωση αυτή σήμανε την οριστική ρήξη των Βυζαντινών με το Οικουμενικό παρελθόν του Imperium Romanum (Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τη στροφή προς τον Ελληνισμό[2].

Καθ' όλη την ιστορία του, το Βυζάντιο διακρινόταν από έντονα συγκεντρωτικές δομές, με αποτέλεσμα τα πάντα να εξαρτώνται από την Πρωτεύουσα. Κατά τα τελευταία πριν από την Άλωση χρόνια όμως, την εποχή των Αγγέλων, οι δομές αυτές καταρρέουν, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να χάσει τον έλεγχο των φυγόκεντρων δυνάμεων και να εμφανιστούν έντονες αποσχιστικές τάσεις. Αποτέλεσμα αυτού ήταν ότι, όταν οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη, να υπάρχουν ήδη σχηματισμένες μικρές ανεξάρτητες οντότητες, οι οποίες και ανέλαβαν την υποχρέωση να αντιτάξουν την πρώτη οργανωμένη αντίσταση στον κατακτητή.

ΛΑΤΙΝΟΚΡΑΤΙΑ (1204-1216)



Την επαύριο της κατάληψης της Κωνσταντινουπόλεως από τους σταυροφόρους, οι τρεις ηγέτες τους (Ερρίκος Δάνδολος, Βονιφάτιος του Μομφερρά και Βαλδουΐνος της Φλάνδρας) άρχισαν τις διαβουλεύσεις για την εκλογή του νέου «Αυτοκράτορα». Τελικά, σύμφωνα με τις ρυθμίσεις της Partitio Romaniae[3], συγκροτήθηκε εκλεκτορικό σώμα, αποτελούμενο από 6 Βενετούς και 6 επισκόπους. Αυτοί εξέλεξαν θεία χάριτι τον Βαλδουίνο. Έτσι, σε συνάρτηση και με τις ρυθμίσεις της partitio, εξελέγη ως νέος Πατριάρχης ο Βενετός Θωμάς Μοροζίνι[4]. Σε αντίθεση όμως με τις αρχικές ρυθμίσεις ο Βονιφάτιος, αντί να κινηθεί στη Μικρά Ασία, όπως του είχε επιδικαστεί αρχικά στο μερίδιό του, κατευθύνθηκε στη Θεσσαλονίκη. Η κίνησή του αυτή, παρ' ολίγο να προκαλέσει σύγκρουση μεταξύ του Βονιφάτιου και του Βαλδουΐνου, η οποία αποτράπηκε την τελευταία στιγμή ύστερα από παρέμβαση του Ερρίκου Δάνδολου. Τελικά τα ευρωπαϊκά εδάφη δυτικά της Μοσυνούπολης περιήλθαν στον Βονιφάτιο. Τα μικρασιατικά εδάφη ανέλαβαν να τα κατακτήσουν ο Λουδοβίκος του Μπλουά και ο Ερρίκος του Αινώ. Την ίδια περίοδο εκδηλώθηκαν και οι πρώτες απόπειρες απόκρουσης των εισβολέων σε περιφερειακό επίπεδο. Στη νότια Ελλάδα ο ισχυρός τοπάρχης της Αργολίδας Λέων Σγουρός είχε καταφέρει σταδιακά να καταλάβει τη βόρεια Πελοπόννησο, την Αττική-Βοιωτία και τη Θεσσαλία. Αυτόν ανέλαβε να τον υποτάξει ο Βονιφάτιος. Γρήγορα κατάφερε να τον περιορίσει στην οχυρώτατη Ακροκόρινθο, κυριεύοντας το μεγαλύτερο μέρος της νότιας Ελλάδας. Τις κτήσεις του, τις μοίρασε στους κυριότερους συνεργάτες του, στον Όθωνα ντε λα Ρος παραχωρήθηκαν η Αθήνα και η Θήβα, στους Γουλιέλμο Σαμπλίτη και Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο παραχωρήθηκε η Πελοπόννησος, η Εύβοια μοιράστηκε σε τρεις Τρητιμορίους και η υπόλοιπη νότια Ελλάδα σε άλλα μικρότερα φέουδα.

Σε αντίθεση με την Ελλάδα, στη Μικρά Ασία η αντίσταση αποδείχτηκε περισσότερο οργανωμένη[5]. Ήδη από τις παραμονές της Αλώσεως ο Αλέξιος και ο Δαυΐδ Κομνηνός, εγγονοί του Ανδρονίκου Α', είχαν καταλάβει την Τραπεζούντα και άρχισαν να καταλαμβάνουν τη βόρεια μικρασιατική ακτή. Στη Φιλαδέλφεια είχε από χρόνια επιβληθεί ως ανεξάρτητος ηγεμόνας ο Θεόδωρος Μαγκαφάς, στην κοιλάδα του Μαιάνδρου κυριαρχούσε ο Μανουήλ Μαυροζώμης και στην περιοχή της Μιλήτου ο Σάββας Ασιδηνός. Αντιμέτωπος μ' αυτήν την κατάσταση ο Θεόδωρος Α' Λάσκαρις, αρχικά επικεντρώθηκε στο να επιβληθεί ως ο ηγέτης της αντίστασης. Γρήγορα κατάφερε να επιβληθεί στη Βιθυνία, με την εισβολή όμως των Λατίνων στη Μικρά Ασία, στα τέλη του 1204, σταδιακά όλοι συσπειρώνονται γύρω του. Αν και οι δυνάμεις του Θεοδώρου ηττώνται στο Ποιμανηνό, η αποχώρηση των Λατίνων λίγο αργότερα στη Θράκη για την αντιμετώπιση των Βουλγάρων του έδωσε τη δυνατότητα να οργανωθεί καλύτερα. Απέκρουσε την επίθεση των Μεγαλοκομνηνών, επιβλήθηκε ως ο μοναδικός ηγέτης του μικρασιατικού Ελληνισμού και το 1208 στέφθηκε αυτοκράτορας από τον νεοεκλεγέντα Οικουμενικό Πατριάρχη Μιχαήλ Αυτωρειανό. Το 1211 βρέθηκε αντιμέτωπος με εισβολή των Σελτζούκων Τούρκων, τους οποίους υποστήριζε ο έκπτωτος αυτοκράτορας Αλέξιος Γ' Άγγελος. Την άνοιξη του 1211 στην Αντιόχεια του Μαιάνδρου, δόθηκε η αποφασιστική μάχη μεταξύ των δυνάμεων των Ελλήνων και των Σελτζούκων. Σ' αυτήν ο Θεόδωρος σκότωσε τον Σουλτάνο του Ικονίου και συνέλαβε αιχμάλωτο τον Αλέξιο.
Βυζαντινός Φοίνικας (1216-1261)

Ο θάνατος του Ερρίκου της Φλάνδρας τον Ιούνιο του 1216 και του Πάπα Ιννοκεντίου Γ' λίγο αργότερα, σήμανε για το λατινικό καθεστώς τη διπλή απώλεια του ικανότερου ηγέτη και του κυριότερου υποστηρικτή του. Πρώτος επωφελήθηκε από τα γεγονότα ο Θεόδωρος Κομνηνός Δούκας της Ηπείρου, που λίγο νωρίτερα είχε διαδεχτεί τον αδελφό του. Κατάφερε να συλλάβει τον νέο λατίνο αυτοκράτορα Πέτρο του Κουρτεναί, όταν αυτός απερίσκεπτα αποφάσισε να ταξιδέψει από την Ιταλία στην Κωνσταντινούπολη ακολουθώντας τη διαδρομή της Εγνατίας οδού. Με τη δόξα του νικητή του Λατίνου αυτοκράτορα επιτέθηκε στη Θεσσαλία και τη Μακεδονία, καταφέρνοντας να νικήσει Λατίνους, Σέρβους και Βουλγάρους. Σταδιακά κατάφερε να αποκλείσει τη Θεσσαλονίκη, η οποία έπεσε το 1224. Μια απόπειρα των Δυτικών να βοηθήσουν τη Θεσσαλονίκη οδήγησε σε μια αποτυχημένη εκστρατεία στη Θεσσαλία το διάστημα 1224-25. Ενισχυμένος από τις επιτυχίες του, ο Θεόδωρος Δούκας, το 1227 στέφθηκε από τον αρχιεπίσκοπο Αχρίδας, Δημήτριο Χωματιανό, αυτοκράτορας των Ρωμαίων.

Η κατάληψη της Θεσσαλονίκης εξασφάλισε για την Ήπειρο αυτό που η αυτοκρατορία της Νίκαιας είχε ήδη εξασφαλισμένο, μια βάση από όπου θα μπορούσε να οργανωθεί η ανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως. Στη Νίκαια, τα χρόνια μετά τη συνθήκη του Νυμφαίου, αναλώθηκαν στην καλύτερη οργάνωση της διοίκησης και στη σταθεροποίηση της οικονομίας, ώστε η Νίκαια, χωρίς να επιτύχει τους πολεμικούς θριάμβους των ηγεμόνων της Ηπείρου, να είναι σταθερότερη. Το 1222, μετά τον θάνατο του Θεοδώρου, στον θρόνο ανήλθε ο γαμπρός του Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης. Εναντίον του εκδηλώθηκε στάση, οργανωμένη από τους αδελφούς του Θεοδώρου και με την υποστήριξη της Λατινικής αυτοκρατορίας. Ο Βατάτζης κατάφερε να τους νικήσει και να αποσπάσει σχεδόν το σύνολο των λατινοκρατούμενων εδαφών στην Μικρά Ασία. Ακολούθως ο στόλος του κατέλαβε τα παρακείμενα στα μικρασιατικά παράλια νησιά (Λέσβο, Χίο, Σάμο, Ικαρία, Ρόδο). Το 1225 πέρασε στη Θράκη και κατέλαβε την Αδριανούπολη, τον επόμενο όμως χρόνο επιτέθηκε εναντίον του ο Θεόδωρος Άγγελος και τον απώθησε από την πόλη.
ΠΗΓΗ:ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ