Είκοσι μέρες μετά, η Έλλη Τ. σπάει την σιωπή της...
"Ο Γιάννης δεν ήταν "μπάτσος" αλλά αστυνομικός!"
Ήταν Τρίτη 1η Μαρτίου, όταν η είδηση του φονικού στο Ρέντη έρχεται στο φως της δημοσιότητας και συγκλονίζει το πανελλήνιο.
Βρισκόμουν στο Ρέντη εκείνο το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ. Έβλεπα ένα ελικόπτερο για ώρες να πετάει χαμηλά πάνω από την περιοχή. Αρχικά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία αλλά καθώς οι ώρες περνούσαν, κατάλαβα πως κάτι σοβαρό συμβαίνει. Τελικώς ενημερώνομαι από το e-magazino.gr
Την επόμενη μέρα, Τετάρτη, ακολουθώ το πρόγραμμα μου, χωρίς να ξέρω και να περιμένω ότι ένα από τα άτομα που θα συναντήσω κατά την διάρκεια της ημέρας, θα ήταν η Έλλη Τ. και αυτή η ιστορία θα πάψει να είναι μια "είδηση" για μένα.
Είναι διαφορετικό να ακούει κάνεις την "είδηση" από την συχνότητα του ραδιοφώνου ή να την παρακολουθεί από τους δέκτες μιας οθόνης και αλλιώς να την συναντά. Να στέκεται δίπλα της.
Μπήκα σε μια αίθουσα με περίπου είκοσι ανθρώπους, ανάμεσα τους είδα μια κοπέλα φορεμένη στα μαύρα, σιωπηλή, βυθισμένη στις σκέψεις της. Την άκουσα να ξεσπάει σε λυγμούς λίγο αργότερα και στην συνέχεια να αποχωρεί σχεδόν τρέχοντας, χωρίς να ξέρω τι της συμβαίνει.
Mου είπαν ότι ήταν η κοπέλα του ενός αστυνομικού που σκοτώθηκε στο Ρέντη.
Η Έλλη Τ. είχε σχέση με τον Γιάννη Ευαγγελινέλη, τον αστυνομικό που έπεσε ακριαία από τα πυρά των αδίστακτων κακοποιών.
Λίγες μέρες μπροστά, την συναντώ ξανά στο ίδιο σημείο. Ήμασταν πάλι σε μια αίθουσα. H προσοχή μου, χωρίς να το επιδιώξω, επικεντρώθηκε ξανά εκεί. Στην κοπέλα με τα μαύρα, την λιγομίλητη, την θλιμμένη.
Δίπλα της, πάνω σε ένα γραφείο, υπήρχε μια εφημερίδα την οποία αφού κράτησε για αρκετά δευτερόλεπτα δείχνοντας σκεπτική, άνοιξε κι άρχιζε να την διαβάζει. Υποψιάστηκα ποιο ακριβώς θέμα διάβαζε. Και επιβεβαιώθηκα όταν την είδα να ψιθυρίζει κάτι στην φίλη της. Η φίλη της, άρπαξε αμέσως την εφημερίδα από τα χέρια της Έλλης και την πέταξε, λεγοντάς της με έντονο ύφος:
"Μπορείς να μην διαβάζεις την κάθε βλακεία που γράφουν;"
Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει... Σκέφτηκα: Αυτή η κοπέλα πρέπει να μιλήσει. Δεν έχει σημασία πότε και σε ποιον. Απλά "πρέπει".
Ενστικτωδώς αποφάσισα να "παρακάμψω" τους όποιους ενδοιασμούς και να της ζητήσω ακριβώς αυτό την επόμενη μέρα. Να μιλήσει.
Η προσέγγιση ήταν ειλικρινής, ξεκάθαρη αλλά και ελαφρώς διστακτική ταυτόχρονα, μιας και με την Έλλη Τ. είχαμε συναντηθεί μόνο δυο φορές. Δεν με ήξερε. Δεν την ήξερα.
Της εξήγησα πως το μόνο που θέλω, είναι μια κουβέντα ανθρώπινη, ένα μήνυμα.
Η απάντηση ήταν αρνητική και αμείλικτη.
Της είχα πει ότι δεν θα την πιέσω, οπότε το σεβάστηκα και φυσικά δεν την ξαναενόχλησα.
Έλαβα ένα μήνυμα πέντε μέρες μετά. Η Έλλη δέχτηκε με έναν και μόνο όρο: Να κάνουμε την συζήτηση στο χώρο που γνωριστήκαμε. Σε μια αίθουσα.
Ήταν ένα απρόσμενο μήνυμα. Ένα μήνυμα που αντιμετώπισα με χαρά.
Μια ευκαιρία για να ακουστούν αλήθειες από τις οποίες πρέπει να διδαχτούμε. Ίσως ένα ερέθισμα για να επαναπροσδιορίσουμε τι τελικά είναι σημαντικό και τι υπερεκτιμημένο στη καθημερινοτητά μας. Μια αφύπνιση για όλα αυτά και όλους αυτούς, που θεωρούμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ως κάτι δεδομένο ώσπου να έρθει μια στιγμή και να τα ανατρέψει όλα...
Θα ήθελα να ευχαριστήσω ξανά την Έλλη Τ. για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε και για την εξομολόγηση της.
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ:
Γεια σου Έλλη.
Καλησπέρα
Ξεκινώντας λοιπόν την συζήτηση, θα ήθελα αρχικά να μου πεις πότε και πως γνωριστήκατε με τον Γιάννη.
Με τον Γιάννη γνωριστήκαμε τον Μάιο μέσω ενός κοινού φίλου, ο οποίος τυγχάνει να ήταν και συναδέλφος του. Είχαμε περάσει πολλές ώρες την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε.
Ήταν μια πολύ ωραία ανοιξιάτικη ημέρα, παρόμοια με την σημερινή, παρ'ότι είναι Μάρτιος. Για αυτό ακριβώς τον λόγο, νιώθω σαν να με ενοχλεί αυτός ο καιρός, δε ξέρω, αισθάνομαι πολύ περίεργα, καθώς και με αυτό που κάνω αυτή την στιγμή!
Πότε ξεκινήσατε να βγαίνετε;
