Δεκάδες ή και εκατοντάδες μετανάστες εισέρχονται καθημερινά στην Ελλάδα περνώντας τα σύνορα της χώρας μας στον Έβρο. Θλιβερές ιστορίες που γίνονται ελάχιστα γνωστές, αφορούν πνιγμούς στο ποτάμι, δολοφονίες των (παράνομα) μετακινούμενων ή και θανάτους αυτών, που προκαλούνται από τις (παράνομα) τοποθετημένες νάρκες. Εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα αποδεικνύεται θριαμβευτικά ανάξια να διαχειριστεί το παρόν και το μέλλον των, ανεξέλεγκτου αριθμού, λαθρομεταναστών, κατά βάση με αποτέλεσμα την γνωστή προβληματικά συμβιωτική τους σχέση με τους ντόπιους, σε συνθήκες ανομίας, περιθωριοποίησης, οικονομικής και κοινωνικής αθλιότητας.
Τον τελευταίο καιρό γίνεται όλο και
μεγαλύτερη συζήτηση γύρω από την ενδεχόμενη κατασκευή φράχτη στον Έβρο με σκοπό την ανάσχεση της εισροής των δυσκολεμένων αυτών ανθρώπων. Διαβάζοντας πολλά σχετικά άρθρα στο διαδίκτυο, σε ειδησεογραφικά, αμιγώς πολιτικά ή και προσωπικά ιστολόγια, διέγνωσα για ακόμη μία φορά την τάση πολλών ανθρώπων, να καταδικάζουν με ειρωνία, επιθετικότητα και «ελαφρά τη καρδία» τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, να ταυτίζουν τον όποιο φράχτη με κυριολεκτικό και μεταφορικό «τείχος μεταξύ των λαών», και όλα αυτά φυσικά αυτοδικαιούμενοι, αφού τους δικαιολογούν πλήρως η αγανάκτηση και η αγωνία που προκύπτουν από τα «αριστερά», ανθρωπιστικά τους αισθήματα. Θεωρούν δηλαδή, πως μια τέτοια κίνηση αφήνει έκθετους τους αλλοδαπούς, τους στερεί το δικαίωμα σε μια φιλόξενη μεταχείριση, αποδεικνύει την ρατσιστική, ανεύθυνη και προκλητική στάση της Ελλάδας απέναντι στο μείζον μεταναστευτικό πρόβλημα.
Τέτοιου είδους σύνθετα προβλήματα όμως, στέκεται αδύνατον να λυθούν μέσα σε μία άλογη συναισθηματική λογική. Για να μπορεί ένα κράτος να δέχεται μετανάστες, και πόσο μάλλον απεριόριστους, πρέπει να έχει προσχεδιάσει τί, στοιχειωδώς, θα τους κάνει. Η φράση «ξέφραγο αμπέλι» αποτυπώνει αρκετά καλά την κατάσταση που εξελίσσεται σχετικά στη χώρα μας ως και σήμερα. Η ανέγερση του φράγματος δεν συνιστά καπρίτσιο, φασιστική πρακτική ή ασυλλόγιστη ενέργεια. Δεν πρόκειται παρά για ένα μέτρο προστατευτικό τόσο για την Ελλάδα, που πλέον εκπέμπει σήματα έκτακτης ανάγκης από κάθε άποψη και στην πιθανή κατάρρευσή της εννοείται πως θα συμπαρασύρει ο,τι αυτή συμπεριλαμβάνει, όσο και γι’ αυτούς που επιθυμούν να εισέλθουν και να διαμείνουν σ’ αυτή σαν, απολύτως κατανοητή και σεβαστή, λύση απελπισίας.
Με την οικοδόμηση του φράγματος, φυσικά και δεν πρόκειται να απαγορευτεί καθολικά η υποδοχή μεταναστών στα ελληνικά εδάφη. Οφείλει να λειτουργήσει ο ενδεδειγμένος τρόπος έλευσης των αλλοδαπών, μέσω των νόμιμων υπαρκτών εισόδων που έχουν οριστεί από το κράτος. Όλα αυτά βέβαια, σε μία ιδανική, απρόσκοπτη, ή τέλοσπάντων σχετικά ικανοποιητική ισορροπία λειτουργίας των θεσμών, της κοινωνικής δικαιοσύνης εν γένει, και αν μη τι άλλο, της ετοιμότητας του κράτους, που δυστυχώς, κάθε άλλο παρά αποτελεσματικότητα έχει επιδείξει.
Ο στρατός, η αστυνομία, οι αρμόδιοι, ο κεντρικός μηχανισμός, μας κάνουν μονίμως να αισθανόμαστε ότι μας κυβερνούν ανάξιοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να αρνούμαστε αυτόματα και κατηγορηματικά κάθε προτεινόμενη κίνηση από την μεριά της κυβέρνησης και μάλιστα, ως είθισται, χωρίς καμία ενδιαφέρουσα, πραγματοποιήσιμη αντιπρόταση, σαν να αντιλαμβάνονται κάποιοι την άρνηση ως εξ’ ορισμού, υπεράνω κριτικής, επαναστατικότητα. Φράγματα τέτοιου είδους λειτουργούν σε πολλά μέρη του κόσμου πράγμα που δεν εγγυάται διόλου την επίλυση του μεταναστευτικού προβλήματος, αποτελούν δηλαδή ένα, καθόλου αμελητέο όμως, χρήσιμο μέτρο μεταξύ άλλων. Οπωσδήποτε, το φράγμα από μόνο του δεν συνιστά κανενός είδους συνολική (ανα)διαμόρφωση της ελληνικής πολιτικής για το μεταναστευτικό (σχεδόν αστείο είναι πως το αρχικό φράγμα προγραμματίζεται να εκτείνεται σε 12,5 μέτρα, τη στιγμή που θα μπορούσε να αφορά πάνω από 200), αποτελεί όμως ένα λογικό μέτρο, διευκολυντικό της απ-αρχής του ελέγχου και της γενικότερης σχετικής διαχείρισης.
Κάποιοι τονίζουν πως η Ελλάδα βρίσκεται αυτή την εποχή στη χειρότερη δυνατή θέση, αφού ξεσκεπάζεται περίτρανο το μεγαλείο του χάους και της χρόνιας αδιαχειρισίας. Από μιαν άλλη σκοπιά, διαφορετική αλλά εξίσου ακραία, και μάλλον πιο αισιόδοξη, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως η χώρα βιώνει μια καλή στιγμή, εφόσον, κάτω από συνθήκες τεράστιας πίεσης, καλείται (επιτέλους) να λειτουργήσει στοιχειωδώς, επανεφευρίσκοντας κριτήρια και προδιαγραφές που θα την καταστήσουν (ίσως) βιώσιμη. Αυτή η προοπτική επιδέχεται ενθάρρυνσης, κριτικής και ώθησης, αλλά όχι «τυφλών όχι» και τυφλής, μαινόμενης πολεμικής.
πηγη:http://typografikos.blogspot.com/2011/01/blog-post_4375.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου