μας το έστειλε ο http://typografikos.blogspot.com/2011/01/1-0.html
Τι θα έκανες αν χτυπούσες με το αυτοκίνητό σου μια μηχανή ; Θα το έβαζες στα πόδια ή θα κατέβαινες να υποστείς τις συνέπειες του λάθους σου;
Λίγες ώρες πριν την αλλαγή του χρόνου, και ο Τ. οδηγεί την νεοαποκτηθείσα μηχανή του με προορισμό συγγενικό σπίτι. Ξαφνικά, σε μια στροφή το αυτοκίνητο που τον ακολουθεί πέφτει ακριβώς πάνω του. Τον ρίχνει κάτω, η κυκλοφορία σταματά, όλοι βγαίνουν από τα αυτοκίνητά τους, κόσμος κατεβαίνει από τις γύρω πολυκατοικίες. Ευτυχώς, ο Τ. φοράει το κράνος του και το μόνο που παθαίνει είναι λίγες γρατζουνιές και μερικούς μώλωπες.
Ο οδηγός βέβαια που προκάλεσε το περιστατικό, αισίου τέλους μεν αλλά όπως και να 'χει ατύχημα, έχει γίνει προ πολλού λούης! Κανένας δεν πρόλαβε να δει τις πινακίδες του, καθώς μετά τη σύγκρουση, έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Το έβαλε στα πόδια, ίσως από φόβο, ίσως για να μη μπλέξει πρωτοχρονιάτικα. Το πιθανότερο είναι ότι στη συνέχεια άλλαξε το χρόνο με την οικογένειά του, τρώγοντας, πίνοντας, διασκεδάζοντας, διώχνοντας τέλος πάντων μακρυά τις τύψεις και τις κακές σκέψεις που ίσως τον ταλάνιζαν. Για πόσο μπορεί κανείς όμως να παραμελήσει τις τύψεις του;
Είναι δυνατό να λέγεσαι άνθρωπος και να μη νοιάζεσαι για τον πεσμένο στην άσφαλτο συνάνθρωπό σου, και μάλιστα εξαιτίας σου;
Ο λόγος που έγραψα αυτό το άρθρο είναι επειδή ο Τ. είναι ξάδερφός μου και μόλις έμαθα το περιστατικό, ανακουφίστηκα μεν από το αίσιο τέλος της περιπέτειάς του, αλλά πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Αναρωτήθηκα λοιπόν, αν η πλειοψηφία των ανθρώπων θα αντιδρούσαν με αυτόν τον τρόπο. Αν οι περισσότεροι θα προσπαθούσαν να ξεφύγουν, να αποδράσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται για να μην υποστούν τις συνέπειες μιας πιθανώς μοιραίας κατάληξης. Αν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης υπερτερεί στους περισσότερους περισσότερο από την ανθρωπιά, που όλοι λίγο πολύ διαθέτουμε (γι' αυτό άλλωστε καλούμαστε και άνθρωποι). Αυτή τη στιγμή δε λυπάμαι λοιπόν τον Τ., ίσα ίσα χαίρομαι γι' αυτόν που βγήκε αλώβητος από την περιπέτειά του. Ωστόσο, νιώθω οίκτο για τον οδηγό που τον παράτησε, ο οποίος αν του 'χουν απομείνει μερικά ψήγματα ανθρωπιάς, όσο περνάει ο καιρός θα πεθαίνει από τις τύψεις που άφησε έναν άνθρωπο αβοήθητο, χωρίς να γνωρίζει αν ζει ή αν έχει πεθάνει. Αν όμως έκανε διαφορετική επιλογή τη στιγμή του ατυχήματος, και σταματούσε και εκείνος για να δει τι συνέβη, θα έβλεπε ανακουφισμένος ότι για καλή του τύχη ο οδηγός της μηχανής δεν έπαθε σχεδόν τίποτα. Και θα ξεκινούσε τη νέα χρονιά χωρίς τύψεις και βασανιστικά ερωτηματικά.
Σκέψου καλά λοιπόν κι εσύ τι απόφαση θα πάρεις, αν βρεθείς ποτέ στη θέση του οδηγού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου