Κάλπικα «δημοψηφίσματα»

Tου Ηλια Mαγκλινη(από τη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Θα είναι όντως «δημοψήφισμα» οι επικείμενες δημοτικές εκλογές ή πρόκειται για ένα άγχος που προκάλεσαν μόνοι τους οι συμμετέχοντες στην πολιτική ζωή; Ξέρουμε τι ακριβώς σημαίνουν σε αυτήν την περίπτωση τα περί «δημοψηφίσματος»: ότι, κατά τη γνώμη των αντιπολιτευτικών κομμάτων, ο ελληνικός λαός θα ψηφίσει κατά του Μνημονίου - διότι θα καταψηφίσει τους υποψηφίους που υποστηρίζονται από το κυβερνών κόμμα. Δεν είμαι βέβαιος από πού πηγάζει αυτή η βεβαιότητα, ότι το εκλογικό σώμα θα σπεύσει στις κάλπες για να εκδηλώσει την οργή του προς το Μνημόνιο. Ισως κάτι τέτοιο παρατηρηθεί σε κάποια από τα μεγάλα αστικά κέντρα, στα οποία η κομματική ψήφος φαίνεται να αντέχει ακόμα, σε αντίθεση με μικρότερες πόλεις και χωριά, όπου η ψήφος έχει έντονα προσωπικό χαρακτήρα. Επιπροσθέτως, οι μέχρι τώρα ενδείξεις μάς λένε ότι το ποσοστό της αποχής αναμένεται να είναι μεγάλο. Πώς προέκυψε ξαφνικά όλη αυτή η φιλολογία περί «δημοψηφίσματος»;

Η απάντηση είναι βέβαια απλούστατη: διότι αυτή ακριβώς η χιλιομασημένη, αφόρητα κοινότοπη και ανιαρή φιλολογία συμφέρει την αντιπολίτευση, αξιωματική και μη. Δεν προσπαθώ ούτε επιθυμώ να υπερασπιστώ την κυβερνητική πολιτική (όσο και αν είναι σαφές πως ειδικά σε ό, τι αφορά τη Νέα Δημοκρατία, αν ήταν κυβέρνηση δύσκολα θα είχε καταφέρει να αποφύγει τον δρόμο που οδηγεί στο Μνημόνιο, κι ας λέει ο αρχηγός της). Αν υπάρχει κάτι που αξίζει την υπεράσπιση όλων των πολιτών ανεξαιρέτως, αυτό είναι η ίδια η πόλη μέσα στην οποία ζούμε και πεθαίνουμε. Διότι, κατά τα άλλα, η πόλη απουσιάζει. Ολη η προεκλογική κουβέντα έχει για μια ακόμη φορά αναχθεί σε σύγκρουση κομμάτων ή προσώπων, δίχως καμία ουσιαστική ανησυχία πάνω σε αυτό που συνιστά την πόλη και το επίπεδο ζωής σε αυτή.

Φυσικά και οι δημοτικές εκλογές, όπως και οι ευρωεκλογές, είναι ένας δείκτης για το περίφημο πολιτικό βαρόμετρο. Το ΠΑΣΟΚ μετράει ήδη ένα χρόνο γεμάτο στην εξουσία, λογικό είναι να δοκιμαστεί στις κάλπες του Νοεμβρίου. Είναι τρομερό όμως η ουσία, για την οποία γίνονται οι συγκεκριμένες εκλογές, να έρχεται σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα. Περιφέρειες, νομαρχίες, δημαρχίες, όλα είναι απλώς το πρόσχημα για να παιχτεί ένα άλλο παιχνίδι, το οποίο όμως αφορά μόνον τους άμεσα συμμετέχοντες, σαν να βρίσκονται και να κινούνται σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Στο βάθος, η συζήτηση περί «δημοψηφίσματος» είναι τόσο κάλπικη όσο και η κινηματογραφική λίρα του Λογοθετίδη. Στημένη φάση, όπως λένε και στο ποδόσφαιρο. Είναι σαν να το βλέπουμε από τώρα: η επικράτηση της αντιπολίτευσης σε κάποιες περιοχές θα ερμηνευθεί ως κατακραυγή κατά της κυβερνητικής πολιτικής», η επικράτηση του κυβερνώντος κόμματος σε κάποιες άλλες θα ερμηνευθεί ως «ψήφος εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού, αλλά με ένα σαφές μήνυμα κ. λπ., κ. λπ.». Αφού το έχουμε δει το έργο.

Αν κάτι μοιάζει να αλλάζει στην πόλη, και μπορώ να μιλήσω μόνο για την Αθήνα, αυτό είναι το πνεύμα πρωτοβουλίας που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια από ιδιώτες, από νέους ανθρώπους κατά κανόνα, από κατοίκους που σχηματίζουν ομάδες, οργανώνονται αρχικά στο Διαδίκτυο αλλά στη συνέχεια βρίσκονται και εκεί έξω και παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, με δικές τους παρεμβάσεις.

Η έλλειψη εμπιστοσύνης και πίστης στην εκάστοτε πολιτεία, στον δήμο ή τη νομαρχία έχει πια βγάλει κάποιο κόσμο στους δρόμους. Μπορεί απλώς να μαζεύουν σκουπίδια στου Φιλοπάππου, να καλλωπίζουν πεζοδρόμια και να κάνουν δενδροφυτεύσεις, να βιντεοσκοπούν στιγμιότυπα της πόλης και να αναδεικνύουν όχι μόνο το αίσχος αλλά και τις καλές κρυμμένες γωνίες της, μπορεί να φωτογραφίζουν όψεις της και να προτείνουν αλλαγές και βελτιώσεις, να επιχειρούν αισθητικές παρεμβάσεις σε εγκαταλελειμμένους κήπους ή να στιγματίζουν οδηγούς που έχουν παρκάρει ανάλογα με την έμπνευσή τους. Είναι πάντως μια αρχή: κάποιοι παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Καθώς περνάει ο καιρός γίνονται όλο και περισσότεροι. Είναι φιλειρηνικοί, νομότυποι vigilantes που δεν αισθάνονται την Αθήνα σαν ένα παθητικό σκηνικό γύρω τους. Και αυτό είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα των τελευταίων ετών.
πηγη:kathimerini.gr