Περί ένταξης και αφομοίωσης των μεταναστών.

Το λαβαμε απο:ideopigi.blogspot.com

Γράφει η Ιδεοπηγή.

Το πρόβλημα των μεταναστών στην Ελλάδα, αντιμετωπίζεται με κραυγές και συνθήματα, λίγο πολύ ρατσιστικά από μερικούς. Θα προσπαθήσουμε ψύχραιμα, να αναλύσουμε κάποιες πτυχές του προβλήματος.

Αρχικά λίγα λόγια για την ένταξη.

Οι μετανάστες χονδρικά, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Στους νέους στην παραγωγική ηλικία, που έρχονται για δουλειά, με απώτερο σκοπό, να γυρίσουν στην πατρίδα τους, αν κατορθώσουν και μαζέψουν κάποιο σοβαρό ποσό. Αυτοί κυρίως προέρχονται, από φτωχές χώρες. Στην άλλη κατηγορία, είναι αυτοί που έρχονται με τις οικογένειές τους είτε για να μείνουν μόνιμα είτε για να προωθηθούν σε άλλα κράτη της Ευρώπης, των ΗΠΑ, του Καναδά κτλ.

Η ένταξη των μεταναστών, γίνεται με μεγάλες δυσκολίες, δεν γνωρίζουν τη γλώσσα, αντιμετωπίζονται εχθρικά, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης επιτηδείων κτλ. Παρ’ όλα αυτά κατορθώνουν να ενταχθούν μερικώς.

Σχετικά με την αφομοίωση που είναι και το μήλο της έριδος.

Από το 1900, που οι Έλληνες μετανάστευαν, η ευχή και κατάρα των μανάδων της εποχής, ήταν μη τις ξεχάσουν και των γειτόνων τους, να παραμείνουν Έλληνες όπου κι’ αν πάνε. Πολλοί μορφωμένοι της εποχής, επέμεναν και προπαγάνδιζαν, την αναγκαιότητα της μη αφομοίωσης ειδικά των νέων μεταναστών, από τις κοινωνίες των κρατών όπου θα πήγαιναν.

Εμείς ζητωκραυγάζουμε, ότι κρατήσαμε την Ελληνική μας συνείδηση, στα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας.

Πράγματι η αφομοίωση, είναι σχεδόν αδύνατη. Οι μετανάστες κουβαλούν μαζί τους την γλώσσα τους, την θρησκεία και τα ήθη και έθιμά τους. Γι’ αυτούς η Ελληνική, είναι ξένη γλώσσα και το πρώτο που μαθαίνουν στα παιδιά τους, είναι η μητρική τους γλώσσα.

Όταν ο αριθμός των μεταναστών, είναι μικρός δεν αφομοιώνονται αλλά το θρησκευτικό τους αίσθημα, ατονεί και χάνουν εν μέρει τα ήθη και έθιμά τους.

Αφομοίωση πιθανόν να γίνει μετά την Τρίτη γενιά.

Όταν ο αριθμός των μεταναστών, είναι μεγάλος και συγκεντρωμένος σε μια περιοχή, τότε η ένταξη και η αφομοίωση είναι σχεδόν αδύνατη. Ο μεγάλος αριθμός τους, οδηγεί κάποιους επιτήδειους, στο να εκμεταλλευτούν την κατάσταση, γινόμενοι αρχηγίσκοι. Ο συνηθέστερος αρχηγίσκος, είναι ο θρησκευτικός. Υπάρχουν βέβαια και οι πολιτικοί ηγήτορές τους.

Αυτοί για να διατηρήσουν τα προνόμια, που τους δίνει η θέση τους, αντιδρούν έντονα με απειλές, ξυλοδαρμούς ακόμη και δολοφονίες, καταπνίγοντας κάθε προσπάθεια ένταξης και αφομοίωσης.

Το πρόβλημα είναι κυρίως με τους μουσουλμάνους, των οποίων η θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα, προκαλούν και σοκάρουν τους Έλληνες. Η επιμονή των αρχηγών των μεταναστών, στο να μην ατονήσουν δημιουργεί απέχθεια, πχ η πραγματοποίηση γάμου, ενός μουσουλμάνου, με ένα κορίτσι 9 ετών δικαίωμα, που του παρέχεται απ’ τη θρησκεία του, είναι αδιανόητο για τους Έλληνες. Η περιτομή των αγοριών και η κλειτοριδοεκτομή των κοριτσιών δεν είναι συμβατά, με την Ελληνική πραγματικότητα.

Όσες προσπάθειες και να γίνουν, για την αφομοίωση κυρίως των μεταναστών θα πέσουν στο κενό. Η ανάγκη διατήρησης, της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας είναι πανίσχυρη, ειδικά όταν ζουν σε ξένη χώρα. Οι μετανάστες στην Ελλάδα, με τον αυξανόμενο και πολύ μεγάλο αριθμό τους, από ευχάριστη διαφορετικότητα μετατρέπεται σε μείζον πρόβλημα.